Azap Çiçekleri Şiiri - Hasan Türkistan

Madde kökünde,evrendeki birlik.
Mantık perişan oldu,aklım darda.
Hakikat’a ulaşmaz mı şairlik,
Şimdi gezerim sırlı sanatlarda.

Işığı kaybetmiş varlık,gölgesiz.
Aynalar söyleyin hakikat kimin?
Akıllar kalmış gözlerde,nefessiz.
Hangisi gerçek,aynadaki ismin.

Rüyalarda mı yaşadığım cennet?
Hakikat’ ı gizleyen son nerede?
Nedir aklımın geçirdiği cinnet?
Ne zaman kapanır gözde,son perde?

Şüphesi sıyırdı ,zehirli okun.
Aklımı uzatınca, pencereden.
Mekanı var mıydı,şimdi yok’un.
Ruhum kurtulamadı cendereden.

Bu nasıl ateş, içimde sönmez kor?
Mekansız düşünceler meyhanesi.
Düğümlerin düğümleri çözmesi zor.
Ulaşır mı hakikat’ a pervanesi?

Hangisi hakikat,hangisi yalan?
Gözümü yumunca nedir gördüğüm?
Aklımda dolanır zehirli yılan.
Kıvrım kıvrım,dolanarak ördüğüm.

Aklım kucağında ağlar bebeğin.
Evvelinde gizlenirken sonsuzluk.
Ruhum kozasında hapis kelebeğin.
Suyun içinde çektiğim susuzluk.

Yollardan göründü pırıltılı bir iz.
Sonsuzluğa götüren yüce kapı.
Yunus’un bana gösterdiği deniz.
Damlası içimde gizlenmiş yapı.

Çatla çatla,hazlarımda mutluluğum.
Benliğimi kapladı ,işte huzur.
Aklın ışığında durur tuttuğum.
Aşkın yolculuğuna şimdi hazır.

Ağla ağla,şimdi bana ey nefsim.
Bulduğum mavera, hakikat yolu.
Aşkın huzurunda solur, nefesim.
Cezbesinde aklım,huzurla dolu.

Gönlüm huzurda,kavuşturan idrak.
Islandı aklım , aşkın çeşmesinde.
Aşkın menzilini bildim,son durak.
Azap çiçeklerim,yar bahçesinde.