Azalıyor İnsan. Şiiri - Yusuf Harman

İlkokulda öğretmişlerdi, resimlerde kelimelere yer vermeyi.
''Var'' kelimesi çok kullanıldığında Öğretmen atılırdı;
''Evladım gördüğün herşeyi ''var''la anlatma, başka kelimeler bul.''
Devamında tatlı bir değiştirme çabası belirirdi.Afallardık, o kelimenin yerine başka kelimeler koymaya çalışırdık.
Tabii herhangi bir durum değiştirilince nasıl sırıtırsa, bu durumda onlardan farksızdı.Sonra sınıftan bir gürültü kopardı;
''Öğretmenim ben anlatayım, ben anlatayım'' buna karşılık seçerdi öğretmen kalkan parmaklardan birini.Diğerimiz devam ederdik.
Yarım bırakılmış anlatımı tamamlama çabasıydı bunlar...

İşte anlatmak istediğim durum buydu;

Birşeyler yarım bırakılıyorsa bu ''var'' kelimesinin yerine düşünülen kelimeler kadar masum olmalıydı.
Yarım bıraktıklarımızı başkası tamamlayacaksa söz konusu ilkokul kitabındaki resim kadar mütevazi olmalıydı.
o'nu anlatırken kullandığımız ''aşk'' çok görülüp başka kelimelerle değiştirilmeye itilmemeliydi.
Geç kalındı artık; Unuttuk sevgiye, hoşgörüye, iyiliğe, dostluğa, aşka yer vermeyi...