Azalarak Şiiri - İzzet Bilici

Hergün bir takvim yaprağından kovularak dışında kalıyoruz zamanın
Biz bu hikayenin neresinde duruyoruz?
Bütün kuşları tuttuk yine de bitiremedik göçü

Nehir seslerini dinlesin ağaçlar
Daha derine, daha uzağa yürüsün sahil
Sonsuza kadar sürer sandım

Belki yaşını başını almış bir hayale hazırlıksız yakalanırım
Belki de son kırıntıları süpürürüm biri uçurum var dediğinde
Yerini terkeder pencerem
Pusula ibresinin hiç gostermediği yöne bakar yüzüm
Belki dönmek istersin...
Son bir çağ için ve penceremde duran bir bozkır çiçeği için
Bizim için bir daha gel
Kapımız açıktır toprak kokusuna