Azad Et Şiiri - Gülay Çelık

İnsanlar dedim.. fısıldayarak!
Hep bir şeyler taşıyorlar sürekli ve yeniden,umarsızca.
Bazen bir kuncakta bazen tabuttta
Sürekli ama.
Bazen elinde poşetli babalarımız
Bazen avcundaki şefkati saçan annelerimiz.
Sonra kolunda çanta okul yolunu düz edenlerimiz
Dünya merasimine nasıl da eşlik ediliyor diyorum içimden
Bazı şeyler tamam edilmeden yaşanıyor bu zaman diliminde
Hayretle izliyorum olağan sabrımla...
İnsanlar çoğu zaman nasıl riyakar
Nasıl menfaat kollanıyor dört yanımızda.
Canımlar cicimler nasıl da yavan kullanılıyor dağarcıkta
Yaşamak dediğimiz egemenliğin saltanatı nasıl da soytarılığa bürünmüş
Hep sahte gülüşler,büyük evlerin,lüks arabaların cazibesi nasıl da büyülüyor insanları.
Herkes nasıl da hep büyük paraya oynama gafletine kapılıyor.
Aynı yanlışa binlerce kez düşmek hangi aklın sermayesi?
Yazık diyorum içimden
Benim içine sığamadığımın dünyasında
İnsanlar ne çok şey buluyor avunmak için
Mutluluğa dair...
Dünya diyorum,büyük aldanmışlık!
Velhasıl yolcu kardeşlerim,
Haklı olmak bazen fayda etmiyor bilin isterim.
Konuşmak anlamsız kalıyor çoğu zaman.
Sus! Diyorum içimdekilere hep o zamanlar
Herkes nasıl da memnun görmüyor musun?
Nasıl düşmüş baki hayat faniliğin pençesine
Nasıl da unutuluyor gömülecek bedenimiz.
Siz yaşayadurun diyorum artık
Vadesi gelmeden kavuşmaz elbet bedenim toprağa
Lakin diyorum içimden sıra tabutta
Allah’ım..
Hikmetinden sual olunmaz elbet
Sen bilirsin bana yazılanı
Gönlüm der ki;
İçine sığamadığım dünya onların olsun da,
Beni artık azad et
Artık azad et!