Azabın Eşiğinde Şiiri - Hasan Ulusoy

Zulmün zılgıtını gördüğün zaman
Anlarsın belasını suskun kalmanın
Kar nasıl yağarken kordan habersiz
Nasıl erir düşüp yandığı zaman
Yaşar acısını gafil olmanın.

Zulüm yüreğine erdiği zaman
Düşersin dert dolu kuyulara
Kaybettiğin sularda aradığın liman yok
Varlığınla sen yoksun
Dalgalar fırlatır sahiline azabın
Toprak emer çürürsün.

Adamlar ağırlaşan ufuklarda saklanır
Senin ellerinde vicdanın
Duyacaksın çığlığını uzaklardan
Sırt döndüğün en mübarek sevdanın
Dayanamaz ölürsün.

Bir gece destanıdır belki yazdığım
Yazgısı karanlık ayaz bir gece
Kalemin küfre isyanını görürken
İkra! Nidasıyla tekrar coşar
Kabından dışarı taşan sevdalar
Kaybolduğun dehlizlerde
Ne arar ne bulursun.

Yaşarsın acısını gafil olmanın.
Taş beyninde ur kesilir toprak ruhunda örtü
Nem bilmedik gözlerin körleştiği zamanda
Kapatırken irfanını bid’at denen yortu
Seni kaybeder ihlâsınla imanında
Yeşil iken kurursun.