Az ötede İzmir'de Şiiri - Ertuğrul Korkmaz

Eski bir kaset çalıyor az ötede.
Demleniyor emekli amcalar.
Kadehler bir dolup bir boşaliyor.
Ege bugün kederli, rüzgarlar küskün esiyor.
İlk aşkım geliyor aklıma.
Günlükler açılıyor.
Buram buram pişmanlık kokuyor her hece.
Ardından Sokak lambaları açılıyor.
Caddeler issizlasiyor.
Mutsuzluk sarıyor tüm şehri.
Ezbere yaşanan bir gün daha sona eriyor.
Bu saatler yalnızlık saatleri.
Bu saatler demlenme saatleri.

Nasil unuturum.
Toprağa cemre düşerdi.
Fikrime sen.
Resmini çizerdim izinsiz.
Kalemle Saçlarini tarardim.
En zoru gözlerindi.
Şehla şehla bakardin.
O an İzmir dururdu.
Ben sana sen İzmir'e yanardin.

En çok edebiyati severdin sen.
Hep derse katılırdin.
O an İzmir susardi.
Yalnız seni dinlerdi.
Sevmezdim ben o dersi.
şairler hep sana aşıktı.
Sanki Tüm siiirler sana itafti.

Sen yürürken okul bahçelerinde
O an İzmir dururdu.
Az ötede serseriler sigara içerdi.
Alçağin biri seni keserdi.
Öfkem boyumu aşardi .
Hiç unutmam Hatırlarım hala,
o picin adı yaşardı.

Konaktan İzmire koşarak gelirdim.
Bededinimi sıcak yakardi.
Ruhumu sensizlik.
Bir sana söyleyemezdim
tüm İzmir'e seni anlatırdım.
Uzaktan severdim seni.
Dokunmadan sarilirdim.
Ağlardim geceleri.
O an İzmir dururdu.
Koynuma aci bir sensizlik soyunurdu.

Kimselere bakmazdin sen.
Bir beklediğin var gibiydi.
Layık görmezdim seni kendime.
Suretin İzmir'den güzeldi.
Baktıkça icim giderdi.
Gittikçe canım yanardi.
O an İzmir ağlardi.
Hiç oluru yoktu
imkansız dan biraz fazlaydı.
Az ötede İzmir'de
Şehla bir sevdiğim vardı.