aşk diye diye
acının komün yaşantısına yerleştim: her yol
onun kıyısında bir eve varıyor
kırık dökük geçiyorum avlusundan
dış kapıdan geçince genzimde eskinin kokusu
holden sonraki ilk oda
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
