Az Kalsın Şiiri - Uğur Baloğlu

Az kalsın unutuyordum.
Az kalsın bu gece yine kendi kendimle kalmaktan sıyrılıyordum.Nerede ve kiminle kaldığımın ne önemi varki?
Az kalsın yoruluyordum aşkların ve tasaların kaygılar yaratan uçurumuna sürüklenirken.
Az kalsın yanıma geliyordun ve yalnız kalıyordun benimle
.Az kalsın saçlarını okşuyordum.
Az kalsın gözlerindeki parıltılara karışıyordu Saçlarıma düşmeye başlayan aklar.Soluyordum nefesini sanki tek bir ciğerden çıkan ortak bir nefes gibi.
Ellerinin ve sesinin inceliğinde kendimi kaybediyordum az kalsın.
Kurşun yarası gördünmü hiç,yakarışların ne denli soluk ve iç karartıcı olduğunuda bilirmisin.
Az kalsın bir yudum şarap gibi İçiyordum tüm içimi saran o karmaşık ve
keşmekeş berraklıktan uzak biçare yanımı...
Sen uzak diyarların uzun koridorlarında tükenirken az kalsın sigarayı bırakırsın belki kimbilir...
Az kalsın kenetlerip ellerine
Yaslanarak düşlerine ağlıyordum. Gidiyordum sonu belli olmayan izsiz,sessiz,ışığı loş ormana...
AZ KALSIN SEVİYORDUM SENİ...