Az kaldı… Şiiri - Birol Çelik

Az kaldı…
Gözlerini açıpta merhaba diyeceğin dünya, hayallerini kurupta mutluluklarını mutlu ettiğin dünya değil kızım. Gök mavi, deniz mavi diye kandıracaklar oysa ki ne ağaçlar yeşil, ne de insanlar ak kızım. Küçücük ellerin kocaman dünyalara sarıldığını, kocaman ellerin küçücük hayallerde ısındığını göreceksin. Dünya, sana, sen doğmadan anlatılan masallar gibi değil kızım. Ne prensler gezer beyaz atlarının üstünde ne de prensesler bekler bir buse için prensleri altın kaplamalı şatolarında. Herkes kendi türküsünün notalarında hisseder hayatı. Kimi misket hüdayda da kimi gesi bağlarında. Kimisinin bir türküsü bile yoktur, her türküye nakarat olur kimisi. Dünyamın şairleri erken ölür kızım, şiirler yetim doğar bu topraklarda. Sen aman uzak dur kızım dokunma ne şiire ne notaya. Durduk yere nedendir bu mektup bilmiyorum, ben seni yeminler olsun 30 yıldır seviyorum…
Bütün yönler karalara bütün yollar kuyulara çıksa da sen heybende en ecla yıldızları taşımaktan geri durma. Bir değil bin balığın karnında da olsan ümitsizliğe kapılma. Al dudaklarından dökülen ak dualar yetişir imdadına. Sabır ile yıkan dua ile giyin. Burası Babil’in asma bahçeleri değil kızım. Burası çözersen oyunu, cehennemin sonu.
Yollar kan revandır, sokaklar irin kokar. Herkes avcıdır burda herkes av. Zırhını giyinmeden çıkma yollara. Ve böylesi bir dünyaya gelmene vesile oldu diye kızma babana. Yerden kin fışkırır, gökten nefret yağar. Yürümekte işe yaramaz buralarda uçmakta