Az Gülüp de Çok Ağla!

Kendine gel ey gönül, uyan artık şu düşten!
Uy emrine Mevla’nın, kork esfel’e düşüşten!

Aç gözünü ne olur, bet olmadan akıbet!
Din-i hakka sarılıp, son resulü takip!

Bir defacık verildi, şu hayatın unutma!
Sen kendini gafille ve cahille bir tutma!

Bir kaçarsa şu fırsat, yok geriye bil dönüş!
İnanmazsan bu işi, bilenlere bir danış!

Çok kıymetli bilesin, her saatin ve anın;
Boş geçirme o anı, varken elde zamanın!

Fani düşler peşinde, helak etme bedeni;
Bu uğurda ölenler, olur sonda bir deni.

Dünya sınav yeridir, hayat ise bir sınav;
Av peşinde koşarken, etme beni sen bir av!

Âşık olma faniye, beka varken ey nefis!
Memnu ise o matlup; hem fenadır hem de pis.

Hırs gösterme mal mülke, iktifa et az ile!
Lezzet için yaşama, yatıp kalkma haz ile!

Kaderde yazan olur, koşuşsak da dursak ta;
İzin yoksa Mevla’dan, kalır heves kursakta.

Hiç özenme kâfirin ve facirin lüksüne!
Ehl-i nar’ın haline, cahil olan yüksüne.

Ehl-i takva içinse, akıbette sırf gülmek;
Neticeyi görmeden, ne sendeki bu gülmek?

Defterini görmeden, atıp durma kahkaha!
Şimdi çokça gülme ki, mahkûm olma ah vah’a!

Uyma dinden cüdaya, dostluk kurma her sağla!
Endişe et atinden ve az gülüp çok ağla!

Azaptan emin olan, münafıktır derken Hak;
Ne geziyor dilinde, söyler misin o, na-hak?

Batıl şeyler söyleyip, nadim olma ahrette!
Kork daima Allah’tan, meçhul bana ahret de!

Havf ve reca ortası bir yol tutup kendine;
İddiadan vazgeçip, hizmet eyle sen dine!

Abdullah Toroslu
04.08.2013-İzmir