Az Çok Şiiri - Nilay Gönültaş

Sabah kahvaltı hazırlayacaktım, yapmadım
Çay demlemek mi, kapıyı bile açmadım,
Hatta o yataktan hiç çıkmadım.
Alarm çalarken kapatmaya yeltenmedim
Çaldı, çaldı, çaldı...
Susar dedim sustu da
Ben yine hiçbir şey yapmadım.
Sevdim, söylemedim
Özledim, sarılmadım
Haykırmadım, bağırmadım
Canım yandı, ağlamadım
Belki buluşuruz da konuşuruz diye anılar sıralamasına
takılmadım
Biz ne konuşabiliriz ki bile demedim
Kendim olacaktım, olmadım.
Başkası oldum, o oldum, ağaç oldum, kendim olmadım.
Korktum
Korkmadım.
Korktum
Korkmadım.
Korktum ben korktum;
Korkaktım.
Gecekondu evimden vitray camlara bakmaya korktum
Hayatını ve hayatımı saçmalıklara bağladım.
Yeni peynir alsam fark eder diye korktum,
Karşısında elim değil, yüreğim titrer diye korktum.
Ellerim terlese ve görse...
Ne olur ki?
Ben, gözlerim kitlenir diye korktum.
Ya yüreğim hızlı atarsa ve anlarsa...
Aşk derse...
Aşık derse...
Gitmedim kapıya
Zil çaldı ve ben yataktan bile çıkmadım.
Kahvaltı hazırlayacaktım, yumurtayı rafadan istedi;
Sevmedim, az olan pişmiş de olsa az olan hiçbir şeyi
sevmedim.
Ama seni sevdim
Azdın çünkü azdan da az.
Azımsarken masada seni sevmeyecektim.
Ya sen az olacaktın ya sende ben azalacaktı
Azaltmadım.
Aksine, çoğalsın diye ben o kapıyı hiç açmadım,
Hatta yataktan bile çıkmadım,
Bir daha öyle uyanmadım.
Kapı sustu, alarm sustu;
Sevdim, söyleyemedim,
Özledim, sarılamadım;
Ben hiç bu kadar azalmadım
Ve ben hiç bu kadar azaltmadım.
Sen çoğaldın.
Ben o yataktan hiç çıkmadım…