Az Bile Efendim Şiiri - Muammer Gökçay

Bedhalarda sürüklenir seni bilmez idim
Dalgalarla yükselip yüzünü görmez idim
Yarasalar vardı gönlümde bülbülü duymaz idim
Meçhule yelken açmış limanına varmaz idim
Ruhum esirken kuyu diplerinde, ben sefinene bindim
Aşkındır gönül deryalarımın kaptanı bunu haktan bildim
Bu can böyle cânâna az bile efendim.

Erenler yolunda ermiş bunu kendime serlevha edindim
Firakın oldu her dem yarama yara ekledim
Küçük kaldım aynanda ayağını başıma taç edindim
Ruhum dilenci kapında daim senden istedim
Bu can böyle cânâna az bile efendim.

Üşüyorum güneş altında, aşkını üstüme kaftan biçtim
Pusulam yolunu şaşırınca kıbleni kendime rehber edindim
Sarılayım diye kollarına ölümü kendime yoldaş bildim
Gözüm görmüyor gözümü nurunu gözüme sürme çektim
Gönlümü bende kıldım kapında ruhum sana derviş efendim
Bu can böyle cânâna az bile efendim.