Aysel Öğretmenim Şiiri - Aykar Veli

AYSEL ÖĞRETMENİM
*
Çocukluğumda köyümüzde okulların açıldığı davul zurna sesiyle duyurulurdu. En önde Deveoğlu Dayı zurnasıyla, oğlu davuluyla “Tuna Nehri” marşını çalarak, arkalarında üç beş minik çocuk ve yanlarında öğretmenleri ile sokak sokak dolaşırlardı. “Bu davul, zurna sesi de neyin nesi?” diyenler bu küçük kalabalığı görünce “Haaa, okul açılmış!” der, işlerine dönerlerdi.
*
Oysa çocukların çoğu Ekim ayı sonuna kadar mısırlar, pancarlar, bostanlar kaldırılınca kadar işten başlarını alamazdı. Oğlanlar öküz gütme; kızlar tütün, halı dokuma, ot yolma derken okula gönderilmezdi.
*
İşler, güçler azalınca Cumhuriyet Bayramı’na yaklaştığımız günlerde birer doğru birer ikişer okula başlardık. Güneşten yanmış yanaklarımız, kuyu ve çay suyundan çatlamış dudaklarımız, kirlenmiş ellerimiz, uzamış saçlarımızla okula gelirdik. Öğretmenler bizdeki bu değişime şaşkın şaşkın bakarlar, “Ne oldu sizlere yaz boyunca?” derlerdi. Okulun bahçesindeki çeşme başında çakıl taşlarını sürte sürte el yüz temizliğiyle başlardı ilk günler.
*
O yıl beşinci sınıfa başlamıştık. Öğretmenimiz oldukça vurdumduymaz, “Nerede kalmıştık? Açın kitapları! Okuyun!” diye derse başlar, derslerimiz oldukça yavan ve kuru geçerdi. Eli oldukça sert öğretmenden korkumuzdan çıt çıkarmazdık. Bazı günler dersin ortalarına doğru sallana sallana sınıfa geldiği olurdu. Resim, müzik derslerini tadını bilmezdik. Beden eğitiminde “Çıkın bahçede oynayın!” denilirdi.
*
Bir gün sanırım dersimiz müzikti ve sınıfa “vurdumduymaz öğretmenin” yerine genç ve güzel bir bayan öğretmen girdi. Elinde bir müzik aygıtı vardı. Bize şarkılar çalmaya, söylemeye başladı. Susamış toprağa düşen yağmur taneleri gibi bizi serinleten öğretmene gözlerimiz kilitlenmiş öylesine hayranlıkla bakıyor, mutluluktan uçuyorduk.
*
Kibar parmaklarıyla adının mandolin olduğunu sonradan öğrendiğimiz sazı çalıyor, biz ağzımız bir karış açık, büyülenmiş gibi sıralarımıza çivilenmiş gibi kalakalmıştık.
*
Öğretmenin güzelliğinden mi yoksa ince narin parmaklarıyla çaldığı ezgilerin sesinden mi bilmem kızlı, oğlanlı hepimiz bir anda ona aşık olmuştuk. İnsan öğretmenine aşık olur mu? Olduk işte! O gün o derste suya hasret kır çiçekleri gibi adının Aysel Çetinkanat olduğunu öğrendiğimiz öğretmenimizi dinlerken dersin nasıl geçtiğine şaştık kaldık. Zil çaldığında “Offf! Keşke zil çalmasaydı. Devam edelim öğretmenim,” diye bağrıştık...
*
O bir dersin tadı damağımızda kalmıştı. Hele kızlar her teneffüste Aysel Öğretmenin peşinde, "Bir daha gel öğretmenim!" diye yalvar yakar dört dönüyorlardı.
*
Ertesi yıl Acıpayam’da ortaokula başladım. Sınıfımız hep erkek öğrenciydi ve çok kalabalıktık. Köylerden gelenler biraz çekingen ve tedirgindi ama ilçe merkezinden olan arkadaşlarımız canlı, haşarı ve özgüvenli çocuklardı.
*
Sınıfta “Hulki” adında bir arkadaşımız teneffüslerde ortalığı alt üst ederdi. Omuz atmadık, çelme takmadık insan bırakmazdı. Herkese posta koyar, çatmak için bahaneler arardı. Ne var ki bana hiç ilişmezdi. Ben de ufak tefek biri olduğum için bana dokunmadığını sanırdım. Bir gün Hulki’nin bir arkadaşı Simo (asıl adı Ramazan’dı) Hulki’ye:
—Sen hiç Veli’ye çatmıyorsun? Korkuyor musun yoksa?” diye dudak bükerek sordu. Hulki de:
—Manyak mı sen oğlum! Benim ablam onların köyünde öğretmen. Ben Veli’ye ilişirsem ya ablamın başına bir şey gelirse! Veli'ye dokunan karşısında beni bulur! Tamam mı?" diye öteki yaramazlara da gözdağı verdi.
Vay beee!.. Benim güzel öğretmenim Aysel Öğretmenimin varlığı beni bu sınıfta bile korumuştu. Onun kardeşi Hulki’den çekintilerinden öteki yaramazlar da beni hiç rahatsız etmediler.
*
Ortaokul bitip öğretmen okuluna başladığım gün Nazilli çarşısından bir mandolin aldık. Alır almaz tıngırdatmaya başladım. Her alışımda Aysel öğretmenimi andım ve öğretmenliğim boyunca mandolini sınıftan hiç eksik etmedim. Bilir bilmez tellerine dokunurken mandolinim benim dert ortağım, neşe kaynağım olmuştu...