Hey! Ressam Bey!
Dikkat et fırçana!
Evet, buydu istediğim…
Ama bırak siyahı
Ve kalın fırçayı,
Çizgiler bu kadar da
Yürüyordum gece saat onda
Karanlık sessiz bir sokakta:
Yine geldim o kaldırıma,
İşlenmişti bir cinayet orada.
Evet evet, orada orada;
Katil kaçmıştı ölüye baka baka
Bu kadar yakınken ölüme,
Bu sükunet niye?
Belki de yalnızlığa açılan bayrak
Yalnızlık ölümden öte.
Bu kadar yakınken ölüme,
Küçülür hayat bir film şeridinde.
İçimde ev yaptı yine kendine
Yıkıklar, yıkıntılardan.
Bağdaş kurup oturdular,
Kırk yıllık sahibi gibi.
Ne buldu da uyuştu
Gönlüm bu viraneyle
Çok zalim bence bu hastalık,
Oysa bilmeli artık,
Çok işim var benim,
Yapılacak çok iş…
Sırası mıydı ölmenin?
Hayret! Çok erken bu bitiş.
Şayet bir gün gidersem buralardan,
Unutursam buraları, bu ağaçları,
Ağartmışsa o adam bu saçlarımı
Ağlamayacağım ne olursa olsun,
Beni terkettiğin bu ayrılık akşamı.
Unutsamda sokakların yönünü
Bir daha asla yaşanmasına imkan olmayan:
Zaman.
Geri gelmeyecek.
Geçmişse,
Koşa koşa olmasa da:
Kendince.
Durakta gördüm Zeliha’yı
Gözleri ağlamaklı.
Nasılsın diyecek oldum
Islandı yanakları….
Sözlüsünden ayrılmış,
Gurbetteymiş kardeşleri.
Atam keşke sen ölmeseydin,
Yurda daha Güneş verseydin.
O bir hatıradır bence,
İşte her şey oldu Dolmabahçe’de.
Atam şimdi seni biz
Hürmetle anmaktayız,
Akıllı kızlar vardı,
Akıllı kadınlar.
Evli adamın açtığı yarayı
Kendileri kapatanlar…
Bekle bekle
Belki bir gün senin olur
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!