Ayrılmanın İzdüşümü Şiiri - Cahit Küçük

Bu sabah,
yine geçtin sır tutan kadim yollardan
düşenin kaldırmadığına emin
kalakalıp tıpkı öylece bıraktığı gibi insanların

Yol almak geçmektir karanlıklardan
kavuşmadan henüz seni yutan aydınlığa
maviliklerle sırılsıklam bulutların içinden
biriktirip envai çeşit hayalleri başucunda
savura savura kimselere söyleyemeden

Yollar gidilir bitirmek için
tüketmektir asıl mânâ
bıraktıklarımız gibi ardımızda hepten
dün bugün yarın evham ve zaman
azala azala tükenerek tümden
gelememek üzere önümüze yeniden

Unutuluyor çabucak bir kapıdan girince diğeri
ihanettir bunun adı sözlükte belki
AmA
ağır kaçar dilinde şairin ihanet!
biz diyelim vefâ,, olsun adı vefasız
kalsın işte b/öylece, b/öyle vefasız

Bir mekâna girmek destur ister
eğilir cümle başlar insan hürmet ister
görmek ister insanı i/n/s/anda insan
sığamayacağı mekân yoktur diye düşünür insan
sığa sığa öle öle, ufalır küçülür, küçülür insan
kaybolur/gaybolur insan
gölgelerinden azade birkaç el semâda
sonra koyu bir muhabbeti başlatır insan

Ayrılmak bırakmaktır ardına sevdiklerini
ıramaktır bir nevi gözden
dikkat buyurun! demedim gönülden
o en fenası öbüründen
" Ira gözden, kal gönülde/n "

ANKARA – 2022