Ayrılıktan Huzme Şiiri - Talha Özsarı

Benim ısrarla düştüğüm yerden
Önyargılarıyla tutunmakta hayata
Ustaydı kalabalıklar.
Kalabalıklar, biliyor olmalıydılar
Bahara doğru yaşamayı
Bense güzün derdiyle meşguldüm baharda
Beceremedim bir türlü baharda kaybolmayı
Bahara sığabilmeyi
Bana da belletselerdi dünyaya sığmanın ilmini
Kanıma giyilen huzur seher rüzgarından
Yetebilseydi kalbimin besisine
Ben de yükleyebilseydim
Gam yükünü sırtıma çöreklenen
Dağlara, denizlere, belki bir çiçeğe
Ama hayır hayır
Boynunu bükerdi belki çiçeğin
Ne yapardım o zaman
Buna katlanmak daha zorsa

Kesiksiz göçebeliğinden ruhumun
Anlamalıydım,
Yaşamın ham maddesinin ayrılık olduğunu
Bütün bir ömrüm hasreti kovalamakla geçti
Tam ki tutup çekecektim kendime
Bir garip hâl: hasrete hasretlik
Fırlattığım hasret acemi bir gururla
Ruhumun en unutulmuş vadilerine
Bir bumerang olup tutuşmuştu elime
O gün anladım dünyaya visalin katışmadığını
Hayatın birleştirilmiş deveran eden
Gurbetliklerden ibaret olduğunu

Meğerse vuslata olan ümidi
Binek edip gidiliyormuş cesaret ânına
Kalem tutmanın bile…