Ayrılıklar Şehri Şiiri - Uğur Furuncu

Yıkık dökük kaldırım taşları,
Denizleri durgun, geceleri suskun.
Her adımda gözyaşı, her nefeste zehir,
Kuşlar semaya uçmayacak kadar yorgun, bitkin.
Eskiden çok daha kalabalık şehir,
Çok daha kederli ve yapayalnız.

Herkes kendi dünyasına dalmış,
Kiminin biraz sevgi kırıntısı kalmış içlerinde.
Meyhaneler, barlar dolup taşmış,
Herkes birilerini unutma peşinde.
Kimileri takmış koluna yeni bir sevgili,
Kimisi de harbi yalnız, unutacak kadar yürekli.

Gözlerde, bakışlarda o samimiyet kalmamış artık,
Sanki iyiler ölmüş, yaşatmayanlar yaşamış gibi.
Deniz kıyılarında, sahilde oturan kalmamış.
Göğe bakan kırık kalpler gitgide azalmış.
Herkes birilerini aldatma peşinde,
Kimi gözyaşı saklı evlerde, sevişen sevişene.

Eskiler özletti kendini, kıskandırdı.
Siyah beyaz filmlerdeki o imkansız aşklar,
Radyolardaki unutulmaz şarkılar,
Her kelimesi gözyaşıyla yazılan o mektuplar,
Sıcak bir gülümseme, tatlı bir bakış,
Sevmenin gerçek olduğu o yıllar, fazlasıyla özletti kendini.