Ayrılıklar Meydanında Şiiri - Aydın Çetiner

Ötelerin ötesinden bir ses gelir,
Kendini hemen ele verir.
Göğsüme... Yani tam şurama vurur.
Yakar da yakar kavurur.
Ayrılıklar meydanında...

Bir defacık görsem de çıksam yollara...
Bu gönlümü sana değil,
Versem, boz bulanık sellere.
Vursam kendimi köhne duvarlara...
Yine de kendime gelemem,
Ayrılıklar meydanında...

Bir değil, bin asır geçse de, Bu gönül yine seni sevecek.
Cümle alem bir olsa da,
Aradığını bir gün bulacak.
Savurup hicranını,
Kan akıtan gözyaşlarıyla,
Hep seni soracak.
Ben hep bir ümitle,
Seni bekleyeceğim,
Ayrılıklar meydanında...

Giderken ben artık, Dönemem geri...
Deli divane olmuşum,
Umutsuz bir serseri...
Gel etme ey yar!
Bir ufacık umudunu ver bari!
Son bir vedayla,
Tebessüm et,
Ayrılıklar meydanında...

Sen gittin gideli buralardan,
Bizim ellerde bir kızıl rüzgar eser.
Virane meydanların,
Uçuşan tozları arasında,
Bir hayal belirir.
Hayaline karşı, hayallerim depreşir.
Göresim gelir, seni hep,
Ayrılıklar meydanında...

Sevmek güzel şey,
Sevilmek te hakeza öyle.
Söyle ey sevgili!
Haksız mıyım? Hadi söyle...
Tak ettirir canını,
Bu ayrılık bundan böyle.
Seni sevmekten vazgeçemem ki,
Ayrılıklar meydanında...
(Temmuz 2014)