Ayrılıklar Ektim Mor Dağlara

Umut ağaçlarım kuruyunca, doyumsuz bir pişmanlık yeşerdi dilimde
Kalıp kendimle bir başıma, ağladım günlerce soğuk mezar taşlarında
Can kesiği yüreğimde tuhaf bir yalnızlıktı vakit, şiirle dağladım yaramı
Vedalar kaygılı bir elim sendeydi ansız, ayrılıklar ektim mor dağlara

Kaç kere tükenir insan bilmiyorum, defalarca karaladım özlemin üstünü
Uykusuz gecelerde gölgemi aradım, suretini kaybetmek oldu tek suçum
Gönlünün pişmanlık mahkemesinde cellâtların, yerlere çarptılar büstümü
Aynalar tek sırdaşım oldu yar, yokluğunda ben ayrılıklar ektim mor dağlara

Kirli ellerimde gecikmiş baharların kınası, nice mevsimler kabuk döktü ah!
Mutluluğun gemisi kayboldu uzak sularda, musallamda günahsız ölüler
Ruhumun yorgun çehresinde suretin, özlem kaygılı bir düşün resmi şimdi
Tükendim yolunu gözlemekten yar, ayrılıklar ekiyorum artık mor dağlara