Ayrılıklar Şiiri - Şafak Kurt

Neşeli günlerdi çocukluğum, gidenlerin ardından.
Her giden, bir parçaydı güleç yüzümden.
Şimdilerde ise düşen bin parça…

Çoğunun gidişine aldırmadı küçücük yüreğim.
Yüreğim küçüktü ve herkese yer yoktu.
Büyümek,
Çocukluğunun diyetini ödemekmiş.
Ve kocaman bir yürek,
Kocaman bir hasretlik demekmiş.

Dayanılmaz olurdu yangınlar…
Yüreğimi yanımda götürebilmek,
Yüreğimi yanımda tutabilmek isterdim.
Unutmak ve ardımda hasret bırakmamak.
Sadece gözümün gördüğünü sevmek,
Sadece gözlerimle sevmek isterdim.
Ait olmak isterdim bir ömür.
Ait olmak, bir bedenle bir yürekte.
Ait olmak, bir ömür aynı yerde.

Kader deyip geçmek yetmiyor,
Kadere bağlamak ayrılıkları.
Söndürmeye yetmiyor artık,
Yetmiyor yüreğimdeki yangınları.

Kader denilen yazgıyı yazan değilse kişi,
Neden kadere yormaz ki hayır işi.
Her şeyi akışına bıraktım, gerisi artık kader.
Hatalarının, bedelini ödedin yüreğim
Kandırma artık kendini, kandırma yeter…