Ayrılık ölümün kardeşiymiş

Yazık ki kalemim hala seni yazıyor
Oysa sen çoktan kırdın kalemini
Beni ve aşkımızı infaz ettin
Son bir şans tanımadın acımasızca
Hükmünü verdin kendi kanunlarınca
Son bir söz verilir hak tanınır
İpe giden azılı bir mahkuma
Sen yıllar süren bu sevdamızı
Kaldırıp astın insafsızca darağacına
Duygularım acıdı kanım iliklerimde dondu
Aman Allahım bu nasıl bir sondu
Ellerimin dokunduğu sana ait ne varsa
Hepsini yaktım birer birer yok ettim
Bir kendimi yakamadım cesaret edemedim
Çünü hala tenimde kokun vardı
Kıyamadım kokunu bile yok etmeye
Şimdi gözlerimin buğulu ve sisli perdesinden
Umarsızca bakıyorum maziye ıslak ıslak
Bir fotoğrafımız kalmış ellerimde
Silik solmuş sararmış iki yabancı gibi
Bomboş donuk bakan gözlerl
Sanki hiç birşey yaşanmamışcasına
Biz değil miydik o sevdalı iki klap
Biz değil miydik aşk için and içen
Aynı bedende bir can değil miydik ikimiz
Ölüm varsa dünyada dedim ki kendime
Aşktan sevdadan kurşun yemek
Ve sonunda öğrendim ki ben
Ayrılık ölümün kardeşiymiş demek…