Eğer ayrılık bedenin gitmek istemediği yerden firarıysa adı öylece kalsın.
Yok ruhun firarıysa bence adı ölüm olsun.
Milyonlarca şiir yazıldı ayrılık üstüne, ama bence hepside manasız.
Eger gönül ait olduğu mekanı gönüllü terkettiyse,
bunun adı ayrılık değil terkediştir zaten.
Gitmek istemediğin yerden mecburen gidiyorsan, bunu adına acı denir,
gurbet denir, hasret denir.
Çünkü senin ruhun hala ordadır ve sen O bedende,
O varlıkta can buluyorsundur aslında.
Ve seni ordan hiç kimse ayıramaz, hiç kimse atamaz.
Senin aradığın aslınsa hala ordadır,
kendini kandırmaların, derin bir oh çekip şükür bittilerin hep boşunadır.
An gelir yanık bir türküyle hissedersin en ateşli anlarını yeniden,
an gelir en uydurma dizideki bir sahnede bulursun kendini onunla beraber.
Ve hiç beklemediğin bir anda gözleri çıkar karşına,
işte o an ayrılığın manasını yitirdiği ruhunun bittiği andır.
Kayıt Tarihi : 23.10.2008 05:14:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!