Ayrılık, İntihar, Yok Oluş

Bir bıçak gibi saplandı ayrılık sözü,
Kanatmadığın yer kalmadı benliğim.
Gölgelerle dolu bir sahneye çevirdim özümü,
Işıksız, sonsuz bir geceye dönüştü içim.

İntihar, sessiz bir çığlık oldu damarlarımda,
Son nefesimi çalıp karanlığa gömdüm.
Yıldızlar söndü, ellerim boşlukta asılı,
Bir mum alevi gibi üfledim kendimi rüzgâra, uçtum.

Yok oluş, en sonunda kucakladı tenimi,
Bir kum tanesi gibi dağıldım sonsuz denize.
Acılarımı toprağa serip gölgemi çaldım,
Artık ne bir iz, ne bir hatıra kaldı geriye.

Benliğim, şimdi sessizliğin dilindeyim,
Çürüyen bir mektup gibi unutulmuş, yarım.
Varlığım son dalgasını vurdu kıyılara,
Şimdi sadece bir hiçin melodisinde, sakin ve ağır...