Ayrılık Deme... Şiiri - Gül Doğan

şehirlerin celladıydı ayrılık...
peronlardan acı acı
kulaklara ulaşan
yokluğun çığlıklarıydı...

unuttum seni yalanı ile,
sensizliğe hüküm giydirdim sandım...

son vedaya
ilk merhabaları saklayacaktık
gelecek
geçmişin gölgesinde
zehirli bir uykuya daldı...

gıkı çıkmıyor umutların
sessizlik girdabında boğuluyor aşk...

kent küsmeliydi garlara,
valizlerde saklı olan umutlara,
düş bahçelerinde açmayan çiçekler
giderken vedalarla ayaza tutulur bilmiyor muydun?

rüzgârla yollamaz oldum sevi cümleleri
dallara konmuyor aşk güvercinleri
ayrılık hep detoneydi
devrik cümlelerin zaferiydi gitmeler
veda etmedim ama
çığlıklar atıyor bir yanım
ve bir yanım küs hayata

uzan tut elimi
celladımız olmasın bu ayrılık
gözyaşlarını akıtıyorum gözlerimden
yüreğimi dağlıyorum

sanma ki unuttum
sadece nadasa bıraktım aşkı....

buna ayrılık deme...
döneceğim günü bekle...