Ayrilik Dedigin Bir An

Ömrüm gözlerin olsun isterdim
isil isil
Ömrüm saclarin oldu
gece gibi zil siyah
Hangi ihtilalde unutmussam yüzünü
hatirlamiyorum,
Hangi kusatmada kaybetmissem kendimi,
Hangi uykusuzlukta bogmussam uykumu
nicedir ugramiyor
ne günüme nede geceme
gündüzüm zamansiz saatim hep aksam
vakitse ayrilik.
bileklerimi kan basiyor
basim dönüyor
zamani sensiz düsününce
zaman en ince yerinden kiriliyor o an
sonra faili mechul tüm ayriliklar
üzerime kaliyor
insan olmanin disinda bir savunma ariyorum kendime
ve ciceklerde esirgiyor benden kokusunu
onlar da ayriligi benden biliyorlar hep,
bilmiyorlar, ömrümün simdi en kirilgan hali,
bilmiyorlar...