Ayrılık acısı sorulur mu yanana

Ayrılık, acısı sorulur mu yanana?
Bir iz bırakır gecenin en koyu anına
Sorsan “iyiyim” der dil,
Ama gönül, kalır hep aynı yaranın başında.

Dili var mı geride kalanın..
Anlatamazsın ki yokluğu gidenin
Ne cümle yeter, ne sessizlik
Susarsın… Çünkü ne desen eksik.

Gözyaşı akar mı susana?
Alışırım sandım yokluğuna
Her saniye sensizlikmiş.
Ne özlem biter ne de acın diner zamanla..

Bir kuyuya düşer insan,
Ne bir ip uzanır, ne bir ses gelir dışardan
Aynalar bile tanımaz seni
Bir yüz kalır sende, onun bıraktığı yaradan.

Ayrılık, affeder mi susan gözleri?
Yağmur sandılar hep, oysa içimdeki sesti
Bir kere bile aramadın, “nasılsın” demedin
En çok da bu susturdu beni.

Her giden biraz seni götürür
Ama sen, aldın benden her şeyi..
Bir boşluk bıraktın adın kadar derin.
Adının baş harfiyle yanar yüreğim..

Bıraktığın yerde kaldım ben..
“Dön desem ne fayda…”
Affı var mı vefasız olana
Ayrılık iz bırakmaz mı gidenin adında?
Gelmeyecek biri için,hâlâ yol bekleyeni oynarım sahnede…

Geçer unuturum mu sandın.
Hayır… Sadece alışır insan.
Gülüşleri yavaş yavaş silinir aynadan.
Ama içindeki sızı,
İşte o kalır, gülüşün hatırasından…
Bizimkisi son sayfası yırtılmış bir roman..