Ayrılık 2 Şiiri - Mehmet Eymen Gökçe

Hiç ayrılıklarim olmadı, acı ve kederli.
Mesela hiç öpüşmedim hiç el ele diz dize oturmadim.
Bir kızın gözüne bakıp seni seviyorum demedim.
Görmedim böylesini, içimde bakan derin gözlere. Hissetmedim bu kadarını, seni tanıdığımdan beri anlıyorum.
Özlüyorum...
Gözyaşlarımda boğuluyorum,her köşe başında,sitem ediyordum, ahlar vahlar ediyorum kadere.
Sonra susmalarına, hallerime...Zaman geçtikçe
duygularımı yüzümde göründükçe kalbime ince bir sızı giriyor.
Gitmediğin yerelere, acaba güneş vuruyor mu? Neden her yer karanlık gözlerimde.
Gecelerin geçmisini bekliyorum, sabaha da az kalmış,yüreğim mahçup, sen ise bir muamma...
Ateşin Külleri, sevdanın rüzgârına kapılmış gönlümün kanadı uçmuş.
Yanında yıldızlar aciz, ay her gece senin yolunu bekler, ben beklerim sessiz.
Derdime,yarama derman ol,bütün dualarım arşa yükselsin bir ezan sesiyle.
Ne olur yakarışlarıma kulak ver, kalbinin sahillerine vur beni...Sürükle kendinle, bir kavim gibi, göç edelim seninle çöllere.
Her gün kalbim daralıyor bu sevda, yoruldum ayrılıklara, ölümlere alıştım.
Sensizligin eksildiği ağaçlardeki yapraklar gibi.
Cümlelerim çaresiz, öyle susuyor ki yüreğim utanıyor konuşmaktan.
Ayrılıklara teslim olduk, sustuk ve zamana bıraktık acılarımızı.
Belki de geç kaldık aşk,hele gözlerin sözlerimden daha cok susuyor.
Ve gitme benden, gidersen gözlerinde intihar edilmiş bir çift göz göreceksin.