Ayrılığın tek suçlusu Şiiri - İlyas Kaplan

kapıları kapatıp
her şeye arkamı dönüp gidiyorum
umurumda değil istanbulun ömrümden aldıkları
terk ediyorum derbederliği
yıkılmışlığı ihanetleri

rüzgara verdiğim hayalleri,
bırakıp gidiyorum

ayrılık şarkıları çoktan susmuş
bir ben kalmışım tenhasında gecenin
birde buzdan nefesler göğsümde
yeni bir adres bulmaya yürüyorum,

yağmur yağıyor
dönüp bir kez daha bakıyorum sokağın karanlığına
pencerelerde parlıyor umarsız bir kaç ışık

hafifçe söylenen ayrılık şarkısı
mülteci isteklere
dinmeyen özlemlere
hediyem olsun

sevmekten korkan kalbimin trajik bir özeti bu kaçmalar
ince sızılar eriten düşünceler şehrin kaldırımlarında
ben gibi yapayalnız ve ürkek
bu ayrılığın tek suçlusu benim sanki

ne garip ki korkuyorum
en çok ihtiyaç duyduğum şeylerden
sevilmekten korkuyorum

istasyondan ayrılırken bir tren ,
nasıl acı acı öterse işte öyle
yıllarca yaşadığım koca şehirden
korkuyorum...

ışık yok ,sıcaklık yok ,
rüzgarsa bumbuz esiyor
yüreğimde tiryakilik yapan sürekli bir yenilgi duygusu
kaçar gibi... gidiyorum

hiçbir şey istemiyorum bu şehrin ıslak sokaklarından
gün batımlarından ,
anason kokan gecelerinden
dünden daha çok ,
yarından daha fazla ...

yanaklara yapışan gözyaşlarına rüzgar vuruyor
içimde nefes nefes büyütüp havaya saçtığım arzular
soğuk nefesler bırakıyorum
cemreler ,
baharlar ,
mevsimler bırakıyorum
ardımca

istanbul...istanbul...
her fecrin gül kanatlı rüzgarı
bugün ayrılıyorum senden

redfer