Ayrılığın Kopuk Meme Ucu

Bırakıp yüzük parmağıma derin bir sancı
asetonsuz çıkan ucuz bir cila gibi
silinip gitti yabancı
Rolümün değil tavan arasının cinnetidir
intihar timinin namluya sürdüğü
bütün replikler
Belki eski terlikler
belki uyuklayan kanepeydi
ezberi bozan / bilmiyorum

Belki de
saksıya gömdüğüm boyun bağlarıydı
bütün mesele
Pencere pervazında biriken hüzünlere
ve günde iki kere
doğru zamanı gösterecek diye
baş ucumda tuttuğum bozuk saatlere
veda vaktidir artık
Ayrılığın kopuk meme ucu
kimi emzirirse emzirsin /umurumda değil
Bu şehir bana güle güle demeli

Söz ; sesini acıtmayacağım.