Ayrılığın Ardından Şiiri - İsmail Akar

Şehir karanlık; yağmur yağıyor.
Gözlerim camda...
Bazen kuşlar gelip konuyor balkona,
Seni anlatıyorum, seni konuşuyoruz onlarla...

Elim varmaz oldu kaleme kağıda.
Hırsım soldu...
Bazen birkaç şarkı sözü dökülüyor önce;
Sonra seni senle söylüyorum:
Sevdim seni bir kere...

Yalın ayak çıkıyorum dışarı.
Gözlerim buğulu...
Kaçıyorum, saklıyorum anamdan babamdan gözyaşlarımı.
Görmesinler, duymasınlar ve bilmesinler:
Hala BONCUĞU unutamadığımı...

Mazide kalmış yaşananlar öyle mi?
Kalbim yaralı...
Hala kilitlediğim yerdesin,
Çıkartamadım, söküp atamadım seni.
Bir BONCUK daha bulamaz ki asi kalbim,
Söz dinlemiyor...

Ağlamayı öğrettin bana, bilmiyor muşum meğer!
Her yer karanlık...
Ya ben kör oldum; ya da gerçekten karanlık.
Ne zaman açsam gözlerimi:
Sen ve Beşiktaş Sahil...

Yine uyuyamadığım bir gece; ve yağmur.
Ağlıyorum...
Yağmur yüklediğim gözlerim BONCUĞU arıyor.
Ona biriktirdiğim göz yaşlarımı geceye döküyorum...

Aramadığım yer, çalmadığım kapı kalmadı.
Yoruldum...
Bir BONCUK vardı diyorum, bakmaya kıyamadığım;
Giderken onu da götürdüğünü şimdi anlıyorum...

Vedasız bir ayrılığın hüznünü yaşıyorum şimdi.
Hüzün ve ben...
Bir zamanların iki zıt kutbu;
BONCUK istedi, ayrılmaz ikili oldu...

Ağustosun ortasını gösteriyor takvimler.
Ben üşüyorum...
Bir sevgin vardı beni ısıtan, bir de gözlerin;
Artık sevgin yetmez oldu,
Ben gözlerini arıyorum...

Şehir karanlık; ve yağmur...
Kalbim yaralı, ağlıyorum...
Şelale misali gözlerim ufukta;
Ben;
BONCUĞU bekliyorum...

Ağustos/ 2003
BALIKESİR