Ayrıldık Şiiri - Gülden Işık

Havalar bu günlerde biraz bozmaya başladı.Ara sıra yağmur yağıyor olsa da, şu an günlük güneşlik.
Oturduğum yer bahçemizin alt tarafında en güzel en tenha yeri.Kendimi dinlemek için kağıt kalemle buradayım.Ayak ucumda bir karınca,yoluna engel olan parmağımı aşmaya çalışıyor.Ondan sonrasında upuzun bir yolu daha var; çöplü topraklı.. Hadi kolay gelsin ona..!

Üzüm yaprakları çoktan yerlere serilmiş.Kavak ağaçlarındakilerse esecek sert bir rüzgarı bekliyor...Dalından düştü düşecekler..
İşte bir tanesi salına salına başıma kondu..Dokunmayayım bakalım..Bir süre daha sefasını sürsün orada.Nasılsa her canlı gibi o da, toprakta çürüyecek; bir başka baharda umudunu yeşerteceğini bilerek..

Uzaktan bir çocuğun ağlama sesi geliyor.Annesi olduğunu sandığım bir kadın cırlak sesiyle bağırıyor; buraya gel çabuk.! yoksa seni gebertirim! Çocuktan yana üzülüyorum..
Ne biçim bir anne bu? .Benim annem bize böyle bağırdı mı ki? Hatırlamıyorum.

Güneş bir gidip..bir geliyor..Kendime yolculukta bir sevinip bir üzüldüğüm gibi.
Şu an aklımdan geçenler hiç de iç açıcı değil!
Ayrıldık...! Ayrılık acısını şiir yazarak sarmaya çalışıyorum..

Güvendiğin dağlara karlar mı yağdı..
Soldu mu goncadayken kır çiçeklerin..
Ummadığın zamanda esti mi rüzgar..
Kırdı mı dallarını hiç sebeplerin.

Yağmurların yoluna çöller mi çıktı..
Kurdu mu saatleri zor acıların..
Selamsızın gidişi dönmez ki geri..
Bitti mi cevapları yok soruların.

Gülden Işık..1972