Ayrıldığımız Ayrılık Şiiri - İbrahim Yay

Öldüğüm tabirini tamamlayan bir rüya gördüm.
Sakince herkesin sadece izleyebileceği kadar.
Yıkılıyor yuvam, parçalanıyor maneviyatında içim.
Canımı en çok gördüklerim değil hissettiklerim yakar.

Ayrıldığım gerçeğini kanıtlayan sensizliğimi yaşıyorum.
Sen bile kopmuş olsan da bizden yası tutuluyor bende.
Dağılıyor saçların, dalgalanıyor gömleğin sadece bakıyorum.
Gittikçe aşınan kalbimizin toz parçaları birikiyor yerde.

Benzerlerini, benzerlerinle de yaşadım tripli uzaklığının,
Sözlerimizin, içimizden geldiğince aştığı sınırlarımızın,
Bağladıkça koparıyoruz, tuttukça da yoruyoruz bizi,
Özgürlük vaadi ile kandırılmış tutumsuz yazgımızın.

Sana sen diyemem, alınırsın diye adından başkasına.
Bir defa sevdim bile çoktan aldandın sadece anlığına.
Nelerini sevdim nefretinden tut tehdit eden bakışına,
Bıraktığında ansızca, sandım ki unutabilirim acımasızca.

Kaçınılmazlığın getirdiği sürprizi, aslında sadece bir son.
Göremediklerimizin tek sebebi sonunda, başında olan yol.
Hangisini yaşamadık ki acaba yaşanabilecek olan hislerin,
Acımaz diye düşünüyordum sensiz kalan temennisiz izlerin.