Ayrıksı Otu Şiiri - Levent Karataş Tefenni

Eğreti yapılar içinde yapışıp kaldığım mecralar arası yolculuklarda suskundum
Dağıtmış tren olurcasına homurdanıyordum kendi kendime cevap bulayım diye
Fena değildi oturmak düşüncelerimi süzmek lakin günahsızda değildim bu aralar
Çerçeve olurcasına hareketsiz dimağımın örümcek ağında örgü oluyordum yavaşcana

Üzerimde naylon hırka ayağımda ıslak ayakkabı vardı yanlamasına duruşumun iplemesinde
Yatık kalmıştım o gün günlerin ertesini yaşamadan tezahürat edercesine alkışlıyordum
Küsülük olmuştum yaşanmışlıkların ertelenmeyen düzensizliklerinde isteksiz adım atarak
Nece yaslı analar közlü bakar yavrularına demekliydim gülmenin anlamsız olduğu saatlerde

Uydurmuştum bi gayda hayda demekliydim cilveli cilveli kızların gamzelerindeki çizgilerde
İliklerim varolmak istiyorcasına bir nağme mırıldanmaklıydı zaten uykuluydum bocalarcasına
Serçelerin kanat çırpışlarındaki uçmuşluklarım bedelsizdi sadeliğe doğru tab ediyordu etrafa
Yalan değildi viran bahçeler nektar kokusu yaymaklıydı yazın içindeki hayalsizliklerde

Tartıya çıktım tartı ipresini çevirerek ağırlığımın yetersiz duruma ahval olduğunu anlatmıştı
Erimişliğim divane gönlümün uzunluğunu ölçercesine bir o yana bir bu yana zıplatmaktaydı
Silinmişliğim gözlerimin fersiz bakışlarında gizliydi dağlarcasına bana bakıyordu çekinmeden
Artık ne fark ederdiki kederlerin berabere kaldığı içselliklerin ayrıksı otu olduğu tümcelerde