Ayrık Şiiri - Kasım Kobakçı

Çimlerin kralını sunuyorum sizlere,
Anlatacağım biraz size,
Bu krallığı ona tanrı verdi,
Giderseniz memleketimin doğusuna.

Bulunur sürülmeyen yerlerde,
Giderseniz kıble tarafına,
Zeytin ekili tarlalarda,
Var, kocaman bir sarı.

Vadilerin yamaçlarında var,
Batıda da var o,
Çorak yerlerde,
Suyun kenarında.

Afşin Elbistan tarafı,
'Buğdaylı' diyor,
Bazı köylüler 'boz',
Benziyor ince bir buğday sapına.

Bu saptan oluşur gövdesi,
Kamışa benziyor biraz,
Ama tığ işi kadar ince,
Gelir yan yana bir araya.

Kökler, yirmi santimetre civarında,
Yusyuvarlak bir gövdesi var,
Üst kısmı yuvarlak ama geniş,
Boyutları farklı.

Bahsetmiyorum dikenli topuk otundan,
Tığ işi gibi yan yana gövdeler,
Önce yeşil, sonra sarı,
Savan otu diyenler de var buna.

Bir kibrit çakarsan eğer köküne,
Yangın çıkar sanırım,
Çabuk geçer ama.

Giderken ücretli yoldan son kez,
TEM'den bahsediyorum,
Adana'ya giderken,
Yolun derinleştiği yamaçlarda.

Sağ ve soldan, merhaba der bize,
Soru sorma, kanal boyları hakkında,
Bir büyüyor bir büyüyor,
Ara da bulasın onu.

Olur görünmez,
Onu anlıyorum çoğunlukla,
Ot dediğimde,
Güçlüdür de dikeni.

Ovalarda geçerlidir onun hükmü ama,
Yükseklik arttıkça sayısı azalır,
Kayış kırıcıdır Geliç'te ise,
Tamamen çim bunlar ama.

Şiirsel değil ama bu,
Bu ise öyle mi?
Mübarek rüzgar gülü,
Rüzgar nereye eserse,
Atılır diğer tarafa.

Anlarsın doğanın doğa olduğunu,
Köy kızıdır annem de,
İnek besiciliği zamanlarından kalma,
Sordum ben de ona.

'Ayrık' dedi bana,
Boyu böyle yarım veya bir metre olan,
Ayrık mı olur Rabbim böyle,
Lütfen aklımı boşa harcama.