Sessiz Yokuşlar Şiiri - Müzeyyen Önder

Aynı şehirde olmak vardı seninle,
İki laf edip dertleşmek gönülce.
Bakışlar susar, kelimeler dile,
Demli çay muhabbetiyle özlemce.

Zaman mı kırgın, yoksa sen mi bana,
Dalıp gidiyoruz yokuşlu yolda.
Bir bakış yeterken eskiden cana,
Şimdi sessizlik düşüyor aramıza.

Kalabalıklar içinde bir adım,
Sessizce atan bir sevda tadım.
Konuşmasan da, bilirim kelamını
Değişmesin sözün sen, anlamını.

Ay küskün geceye, bulutlar yorgun,
Mevsim kış tenim buz gibi solgun,
Gri örtülerde kar taneleri
Sensiz geçen zaman uyku hali.