Aynı Günün Şavkında

yüzümdeki emsalsiz iz
aydaki adam siluetine benzer
sessizliğimin sesiydi onun duruşu
ne ben konuşabildim
ne o gitmeyi seçti
koyu lekeler gibi durdu sadece
hep sustuğum yerde
ne zaman yukarı baksam
ya da aynada sol yanımı görsem
hep tepetaklak yaşadığımı hatırlatır bana

ve her baktığımda
ben değilim orada
sadece aynı günün şavkı
bitmemiş sorgucuların yankısı gibi
üşür göz çukurlarımda

sanki yüzümdeki sessizliği kurcalayan
kırmızı gözlü arayıcılar
onlar hiçbir şey söylemeden
seni cevap vermeye zorlayan
sessiz sorgu manyaklığı

çaresiz gülüşümü patlatıyorum
kelimelerden önce çarpan bir yumruk gibi

ama dilsizler de soruyor bazen
ve ben
susuyorum sadece
çünkü bazı renklerin
adı yok
ve bazı insanlar gercekten kalp körü