Bu sabah içimden seni ne kadar çok seviyorum demek geldi, ama yine diyemedim.
Sonra aynaya bakamaz oldum utandığım için değil, suçlu olduğum için değil, söyleyemediğim için değil..
Beni sevemediğin için,
Bunları bana yaşatamadığın için…
Unut beni diyorum hep haykırırcasına çünkü ben unutmak istiyorum yaşanan anıları, hatıraları, güzel sözleri, şakalaşmaları, ısırıkları, gülüşmeleri, uyuya kalmaları, kavgaları, hıçkırıkları ve de ayrılıkları..
Kör etmişti aşk beni, tabi eğer adı aşk ise.
Ne menem bişeydir ki bu aşk yalan mı gerçek mi?
Anlayamadım bunu bir türlü, daha çok tecrübeye ihtiyacım var herhalde..
zordur sevmek sevilmek hele birde unutmak imkansızdır işte o koyar insana..
Koyduğu gibi de geçmeyen bir iz bırakır insanda, ömrünün sonuna kadar taşır insan bunu…
Yalancı baharlar gördüm ama hiç yalancı bir yaz görmemiştim
Bir anda kendimi sanki alaska soğuğunda buldum
Uyandığımda yataktaki o boşluk, yalnızlığın verdiği o acı tarif edilemiyor hiçbir zaman.
O Fransız filmlerinde ki gibi sevgi, duygu bir arada olan müzikler gibi olmadığını gösterdi hayat kaç defa ama anlamak istemiyor ki insan, o sevgi yumağı içinde boğulmak birinin varlığını hissetmek varken…
Nasıl olurda bunların olmadığını söyleyebilir ki siz söyleyebilir misiniz?
Hayır söyleyemezsiniz çünkü;
Sevgi o kadar ucuzlaşmış ki
Artık hiçbir şeyin önemi kalmamış…
Yitik olmuş her şey
Sessiz olmuş
Nankör olmuş
Bitkin olmuş konuşmaya hali kalmamış,
Aynı benim gibi…
SAYGILARIMLA...
26/01/2009 03:51
Kayıt Tarihi : 7.4.2011 18:34:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!