Aynı Şiiri - İsmail Durmuş Kingir

Ruhlar dünyasında tek insan benim;
Yalnızlığıma atan bedenleri arıyorum.
Beni sevmesine değil, çekip gitmesine aşık olmuşum.
Belki de; bu yüzden sonbahar bu kadar hüzünlü olmuştu.
Ardından bakmak bir filmin en acıklı sahnesini yaşamaktı sanki.
Hiç arkana dönüp bakma olur mu.?
Kalabalık ortasında çığlık atıyor kimse dönüp bakmıyor desinler.
Anla ki, sonunda o bu dünyayı yaşamıyor.
Üst tarafı insanız.
Herkes aynı, aynı bakıyorlar...
Aynı yürüyorlar...
Aynı endişeleri var, aynı gülüyorlar, aynı insanlar.!
Yanında durmalarından, birilerinin bir şeyi olmandan nefret ediyorum.!
Aç bir bedenin tok bir ruha hiçbir yan etkisinin olmadığını anlayacaksın..!
Belkide yalnız kalmaya cesaret edemiyorum. Yabancılığı kalmasa da etrafımdaki kalabalık yalnızlığımı hatırlatıyor bana.
Kendi kötü kokum ve kirli bedenim ile yalancı soğukta Kısır kaldı hayallerim.
Mutluluğu beceremiyorum... "İ.D.K"