Aynanın yolculuğu Şiiri - Cevat Çeştepe

ayna, güneşin doğduğu saatlerde, yemyeşil kırların arasındaki
dar patikadan denize doğru yürümeye başladı.

/bir rüzgâr eser aniden, bu nedir/
mesela rüzgar görünmez ama hissedilir, sevgi de böyle bir şeydir
kendi gagasını öpen yavru kuşa, bir kır çiçeğinin gülümsemesidir
yani yaşamak, görmekten önce, hissedebilmektir.

/peki ben miyim yani, bu kır çiçeği/
sensin evrendeki her şey gibi, ama önce sevmek şartıyla kendini
sonra bir merak uyanır ki içinde, tanımak istersin kimi sevdiğini
ve yaşamak, tanıyarak görebilmektir, sendeki seni.

* * *

ayna, güneşin tam tepede olduğu saatlerde, kalabalık caddeleri
ve ıssız sokakları tek başına dolaşmaya başladı.

/ben de okuyacak mıyım bu kitaplardan/
hatta hemen başla ilk kitaba ilk sayfasından, satır bile atlamadan
unutma ki bin ışık doğar, cehalete düşen bir kezzap damlasından
işte aydınlık olmaktır yaşamak, kurtularak karanlıktan.

/ya kimler giyer, vitrinlerdeki elbiseleri/
okuduğun ilk sayfadan başlar, vitrin elbisesinin sarması benliğini
dolar böylece bilemediğin her renk ve tat ile, beyninin labirentleri
çıplaklığına örtmektir yaşamak, bütün öğrendiklerini.

* * *

ayna, güneşin battığı saatlerde ulaştığı denizin kıyısında durdu
ve başını çevirip geriye doğru baktı, şaşırdı.

/bir boşluk var geride, geçerken görmedim nedir bu/
sen görmedin değil hissetmedin, o söylediğin yok olmak korkusu
çünkü var olanları öğrenerek seçmiştin, yürüdüğün bu doğru yolu
anlıyor musun, kendini tanımanın ne demek olduğunu.

/deniz ne kadar aydınlık, güneşin battığı saatlerde/
güneşten bile öte, onu aydınlatan ışık senin yüreğin ve beyninde
şimdi ayaklarını suya sokmuş bir çocuk ol ve bana bir şeyler söyle
sonra al aynayı eline, bak yüzüne, seyret beni, gülümse...