Aynan Yanında Mı Şiiri - İlhami Şenol

Sizin aynanız nerede.
Yaşlı bir adam.
Uzun yıllardır dostuz.
Kendisinden çok şey öğrendim.
Bir de şu çelişki derin değil midir?
Çok şey öğrendim, hala hata yapıyorum.
Çok şey öğrendim hala öğrenmeye devam ediyorum.
Ama ben birincisi üzerinde duracağım.
Çok şey öğreniyoruz da, neden bize insanı doğru dürüst sevmesini öğretmiyorlar.
Neden çok şey öğrenen insanlar, diğer insanları üzüyorlar.
Diğer insanları sömürüyorlar.
Diğer insanları eziyorlar.
Neden haram bu kadar bilginin öğrenmişliğin ortasında bu kadar yaygın dolaşıyor.
Neden bireysel anlamda hala beynimizin içinde sınırlarla dolaşıyoruz.
Neden öğrendiklerimiz bizi mutlu bir bireye dönüştürmüyor da, mutsuz varlıklar haline dönüştürüyor.
…
Yaşlı adam.
Devam ediyor.
Belki kapıdan çıktığında son el sıkışman olacak.
Belki son sarılman olacak.
Belki son lokman.
Belki o sokakta son yürüyüşün.
Belki son görüşmen.
Belki son taşa vuruşun.
Ölümün insana bu kadar yakın olduğu bir yaşanmışlıkta insan nasıl şımarabilir, nasıl azabilir, nasıl zalim olabilir, nasıl haram yer, nasıl insanları ağlatır.
…
Siz masada oturun.
Yargıcınızı, savcınızı, avukatınızı da hemen bir kulaç yukarda sizin davranışlarınızı, konuşmalarınızı, insanlarla ilişkilerinizi, öfkelerinizi, bağırmalarınızı, kabullenişlerinizi, sümsüklüğünüzü, hırsızlığınızı, yere türkürmenizi, yüceliğinizi, şeytanlığınızı, melekliğinizi, cinliğinizi, üçkâğıtçılığınızı, yardımseverliğinizi insana dair her durumunuzu gözlemlesin.
Sonra kendi yargıcınızla konuşun.
Sonra savcınıza dosyanızı hazırlatın.
İçinizdeki avukatınızda sizi savunsun.
Var mısınız?
…
Kaptırmışız kendimizi yaşamın seline.
Ne yargıcımız umurumuzda, ne savcımız, ne avukatımız.
Sadece haklılığımız umurumuzda.
Ben haklı olayımda, kim haksız olursa olsun.
Ben olaylardan sıyırayım da, kim çamura düşerse düşsün.
…
Yaşlı adam.
Hatalarımda benimle görüşüyor.
Aynanı yanında taşı oğlum diyor.
Her öfkelendiğinde aynana bak.
Her bağırdığında aynana bak.
Her insana saldırdığında.
Her insanı zor duruma soktuğunda.
Yaşamı çekilemez kıldığında, yaşama acıları kattığında, olmayan şeyleri büyütüp kalp kırdığında, neşeyle yanına giren insanları somurtarak uzaklaştırdığında aynana bak.
Aynamı çıkartmaya başladım.
Önce çok canım acıdı.
Yaşama eleştiri kattığımda, aynamda bu sen değilsin İlhami, bunu yapmamalıydın dediğimde.
Bunu yapmaya hakkın yoktu dediğimde.
Bunu nasıl başkalarına söylersin dediğimde.
Sen kendini ne sanıyorsun dediğimde.
Seni ne farklı kılıyor dediğimde.
Ne doğa bana üstün özellikler katmıştı, ne de Allah bana üstün özellikler yüklemişti.
Bende bir insandım.
Şu anda yaşayan altı milyar insandan biri.
Geçmişte yaşayan, evrene karışan milyarlarca insandan biri.
Korkularımla, beklentilerimle, küçüklüklerimle, diğer tüm insana dair hallerimle.
Çok yandım çok.

…
Bazen kariyerlerimiz, bazen sahip olduklarımız, bazen cahilliğimiz, bazen yorulmuşluğumuz, bazen yediğimiz dayaklar, bazen yitirdiklerimiz, bazen ise galibiyetlerimiz, yani sarhoşluklarımız, bazen melankolik hallerimiz.
Bazen kendimizi tanıyamayız yani.
Aynamı yanımdan ayırmıyorum.
Bozulan, dağılan, toza bulaşmış kişiliğimi tarıyorum.
Düzeltmeye çalışıyorum.
Aynaya ihtiyacı olmayan tek varlık Allah’tır.
Aynasını yanında taşımayan ise yanılgılarının, hatalarının, savaşlarının, kişiliğinin olumsuz yanlarından etkilenmeyen onu sorgulamayan, umurunda olmayan insan biçimine dair bir varlıktır.