Aynalarda ki Yüzün Şiiri - Poyraz Can

Gecenin içinde sen diye yanarım,
Islak bir mektup gibi, kalbin ellerimde.
Adını her harfte biraz daha anarım,
Unutur sandım da...
Yine de unutamadım.

Bir sokak lambasında kaldı gülüşün,
Yürüdüğüm her yol sende başlıyor.
Adımlarım sende, gözlerim geçmişte,
Sen geçmiyorsun... zaman geçiyor.

Sabahlar anlamsız, geceler uzadı,
Bir sigara daha yaktım ve sustu içim.
Pencerem buğulu, içim sis dolu,
Sesin bile yankı, özlemin çığ gibi.

Güldüğün yer hâlâ duruyor bende,
Bir kahkahan yankı,
Bir nefesin, bir ömürlük can...
Zaman mı yalan, biz mi sahiciydik,
Ben her hâlimle sende kaldım o ara.

Çay demlendi, yalnızlık koyu,
Bir masa, iki sandalye, sen yoksun.
Ben oturuyorum, senin yerin hâlâ boş,
Bazen düşünüyorum da
Bir derde iki bardak fazla...

Ağaçlar bile sarardı sensiz,
Rüzgâr bile adını unutur oldu.
Ben mi çok sevdim, yoksa
Sen mi hiç durmadın olduğun yerde?

Geceleri yastığa fısıldarım seni,
Uykumda bile adını çağırıyorum.
Bir rüya gibi geçtin mi gerçekten?
Yoksa ben hâlâ uyuyor muyum?

Defterimde sana ait şiirler var,
Ama sen hiçbirini okumadın.
Belki de en büyük sitemim bu:
Ben seni yaşarken sen beni unuttun
Çünkü hiç tanımadın.

Aynalara bakamıyorum bazen,
Baktığımda gözlerin var sanıyorum.
Sonra siliniyor yüzün.
Senin olmadığın her şey gibi…

Kaldırım taşları bile seni anlatıyor,
Ayak izlerin düşmüş kalbime.
Ben yolumu unutmuş bir adamım,
Senin çıkmadığın hiçbir yere varamam ki.

Bir telefon çalsa… belki sen,
Ama çalmıyor, ben çalıyorum içimden.
Her suskunluk, adını taşıyor artık,
Her sessizlik, biraz daha ben.

Seni özlemek gibi bir şeydi bu..
Ne tarif edilebilir, ne de tedavi.
Ve Bir yangın vardı içimde ama anlatamıyordum.
Çünkü sen bilmiyordun ki?
Ben hâlâ o yangında senleydim,
Ve hala yanmaktaydım.

öneri fon: sonbahar 2