Aynalar unutulur Şiiri - İlyas Kaplan

siyah beyaz bir resim
ruhumun pusuna göz ucuyla dokunur
saplanır durur hançeri kalbimin tam ortasına
sırrı yırtık aynalardan kan damlar avucuma
can çekişir kırk kez çehresinde bir şekil
cemalime benzeyen

esrarını aydınlatır ışığın her zerresi
hüzün tutar kahırları
ama nedense aynalar mutlu
aynalar sevinçli
belki de öyle sanılan sıradan bir görüntü
tıpkı bir melek gibi

kaçıncı seyredişim karşımda ki sureti
her gece bedeninde titreşir hayal meyal bir gölge
aynalar bu yüzden kirli aynalar bu yüzden sihirli
tebessüm gönderirler yedi yıl evvelinden
bazen öyle masum ,
bazen günaha benzeyen

öyle ki aldanırım kırılgan karanlığına
o kadar kolay değil dipsiz kuyularına itilmek
aynalar unutur aynalar unutkan
ve sonra öfkemi kadehe doldururum
bir görüntü yansır cam kırıklarına
bazen isyan gibi
bazen hıçkırığa benzeyen

yıldızlar serpiştirilmiş çerçevesine
gelmeyen baharların rengarenk çiçekleri
aynalar odamın duvarında
her bakışta aynalar
sönmeyen ışıklarında saatler yorgun
ruhunun duvarında kaç kez dirilir
bazen sen gibi
bazen bana benzeyen

redfer