Bugün bir çocuk bahçesinin önünden geçti yolum…
Çocukluğumuzun zincirleri paslı., tahtaları boyasız salıncaklarının., tahterevallilerinin yerini rengarenk boyalı benzeri oyun araçları almış ama hepsi bomboş…
Ve o şen seslerin yerinde de alabildiğine suskunluk…
Oysa içeride kızlı-erkekli onlarca çocuk var…
Bazıları banklara oturmuş., bazıları da yemyeşil çimenlere uzanmış…
Ama hepsi birbirinden habersiz., hepsi sessiz...
Merakım, ayaklarımı çocuk bahçesinin içine çekti...
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Şiirinizi üzülerek okudum değerli Cevat Bey... Demek çocukların mutsuzluğu bu kadar üzdü sizi ki, çocukluğunuzun anılarını attınız. İçinizdeki çocuk ne kadar duyarlı ki, mutsuz çocukları görünce kendi mutluluğundan vaz geçti...
Şair yüreğiniz dert görmesin... Güzel akşamlar diliyorum...
Yüreğine emeğine sağlık üstadım. Çocuklarımıza kendi düşlerini dahi kurmaya müsade etmeyan bizler; büyüyünce şunu olacaksın bunu olacaksın diye çocuklara kendi doğrularımızı yaşatmaya çalışırken, çocuklar kendi çocukluğunu ve düşlediği geleceğini dahi yaşama imkanı bulamıyor. Daha sonra bir karmaşa içinde robot gibi bir nesil. Adam olmayı dahi öğrenememiş mutsuz bir insan yığını . Kaleminiz daim olsun. Selam ve saygılar
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta