Bugün bir çocuk bahçesinin önünden geçti yolum…
Çocukluğumuzun zincirleri paslı., tahtaları boyasız salıncaklarının., tahterevallilerinin yerini rengarenk boyalı benzeri oyun araçları almış ama hepsi bomboş…
Ve o şen seslerin yerinde de alabildiğine suskunluk…
Oysa içeride kızlı-erkekli onlarca çocuk var…
Bazıları banklara oturmuş., bazıları da yemyeşil çimenlere uzanmış…
Ama hepsi birbirinden habersiz., hepsi sessiz...
Merakım, ayaklarımı çocuk bahçesinin içine çekti...
Sana koşmak istedim sabrım tükendi
Takatim tükenmiş gücüm yetmedi..
Sığındım biçare sensizliğime
Resminle konuşup ağladım bugün
Öyle ihtiyacım vardıki sana
Devamını Oku
Takatim tükenmiş gücüm yetmedi..
Sığındım biçare sensizliğime
Resminle konuşup ağladım bugün
Öyle ihtiyacım vardıki sana




Şiirinizi üzülerek okudum değerli Cevat Bey... Demek çocukların mutsuzluğu bu kadar üzdü sizi ki, çocukluğunuzun anılarını attınız. İçinizdeki çocuk ne kadar duyarlı ki, mutsuz çocukları görünce kendi mutluluğundan vaz geçti...
Şair yüreğiniz dert görmesin... Güzel akşamlar diliyorum...
Yüreğine emeğine sağlık üstadım. Çocuklarımıza kendi düşlerini dahi kurmaya müsade etmeyan bizler; büyüyünce şunu olacaksın bunu olacaksın diye çocuklara kendi doğrularımızı yaşatmaya çalışırken, çocuklar kendi çocukluğunu ve düşlediği geleceğini dahi yaşama imkanı bulamıyor. Daha sonra bir karmaşa içinde robot gibi bir nesil. Adam olmayı dahi öğrenememiş mutsuz bir insan yığını . Kaleminiz daim olsun. Selam ve saygılar
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta