Aynalar bile kabul etmez beni

Her geceden sonra başlardı yakarışlarım,
Korkar oldum gecelerden bile,
Onlarda geliyor üzerime.
Küçük bir çocuk misaliyim şimdi,
Sığınacak bir köşe arıyorum kendime.
Köşeler bile artık kabul etmiyor beni!
Küçücük yüreğim ne hadiseler atlattı,
Beklide ben öyle düşünüyorumdur kim bilir?
Ama artık yoruldu gibi sanki…
Kelimelerde karşılamıyor artık onun hislerini,
Uzanacak, gidecek veya kaçacak hiçbir yerim yok!
O kadar yalnızım ki senin yokluğunda
Meğer ne kadar önemliymişsin sen hayatımda.
Korkuyorum şimdi hem de öyle çok ki,
Köşeler, köşeler bile artık kabul etmiyor beni!
Görüyorsun ya ne kadar yalnızım şimdi.
Oysa severdim ben yalnızlığı küçükken
En yakın arkadaşımdı benim
Şimdi ne oldu da düşman oldu bana?
O minicik kalbim şimdi sessiz sedasız bekler
O Azrail denen misafirini…
Zeytin gözlün çok yorgun ve yalnız şimdi
Kara toprakla konuşmaya başladı artık.
Köşeleri, aynaları, gülüşleri en önemlisi
Sevdikleri terk etti onu artık.
O çok çaresiz ve sessiz şimdi.
Evet, inanabiliri miydin onun bir gün susacağına?
Oysa şimdi tek kelime konuşmaz.
O kadar sessiz ki; sessizliği bile korkutur oldu onu,
Yüreğinin sesini duymaz oldu, düşüncesi yok oldu sanki
Oysa o kadar deli dolu bir insandı ki…
Herkes zevkle ağırlarken onu,
Şimdi ne oldu da köşeler bile kabul etmez oldu onu?
Şimdi ne oldu da sadece Azrail’e güler oldu?
Mezarı başında bu kadar insan onun için üzülürken,
O nasıl oldu da onları yarı yolda koydu?
Tek bir cevabı vardı onun gölgesinin geçtiği yerdeki izlerin,
O Nefsinin kurbanı olmuştu! ..
Vicdanın sesine daha fazla dayanamayıp,
Bu hayatı ve sevdiklerini yarı yolda koymuştu.
Çünkü köşeleri bile kabul etmez olmuştu onu,
Çünkü onlar bile suçlar olmuştu onu! ...