Aynadaki Yüz Şiiri - Hasan Demirçekiç

Kafasını yere eğmiş karşımda öylesine duruyordu,
Gözlerinin feri sönmüş, yanakları içine çökmüştü,
Sanki birileri veya bir şeyler onu hayata küstürmüştü,
Omuzlarına yüklenen yük, belikli çok ağır gelmişti,
Şöyle bir kaldırdı başını;
Gözlerimin içine baktı o acımaklı haliyle,
Bir anda, biranda boşalmaya başlamıştı göz pınarları.

Her şeye rağmen neydi acaba bu kadar onu üzen,
Bir yakınını mı kaybetmişti? , yoksa seviğinden mi ayrılmıştı?
Hiçbirşey demeden, doğrudan gözlerimin içine bakıyordu,
Bellikli sarılmak istiyordu.
Sarılacak bir beden, bir varlık arıyordu kolları,
O geniş omzunu yaslayacak bir taş arıyordu.

Davetkar bir şekilde açtım kollarımı,
Sımsıkı sarılacak, göz yaşlarıyla boğacak sandım o an kendimi,
Ama yerinden bile kıpırdayamadı!
Sanki kendi göz yaşlarıyla boğuluyordu,
Hıçkırıklara bırakmıştı kendini,
Ansızın bir sesle irkildik ikimizde,
Hemen toparlandı, gözlerini ovalayarak,
Çalan telefona uzattığımda elimi, onunda eli uzanıyordu,
Aynı nokta da buluşan ellerimiz belki de son dokunuşumuzdu birbirimize
Çünkü karşımdaki adam, benden bir başkası değildi.
Bu yoksul bedeninim aynaya düşen yansımasıydı.