Ayna Şiiri - Sahra Bilgen

Uyandığımda
odanın ortasında bir deniz vardı;
dalgalar halıya çarpıyor,
duvarlar yosun tutuyordu.

Zaman sandalyeye oturmuş,
ayak ayak üstüne atmış,
beni bekliyordu—

Bir kuş geçti içimden,
gagasında eski bir mahzen.
Kanat çırptıkça hatıralar yere döküldü;
bazıları hâlâ sıcaktı,
bazıları hiç yaşanmamış kadar soğuk.

Aynaya baktım,
yüzüm yoktu.
Yerine açık bir kapı asılmıştı:
içeri giren her düşünce
biraz eksiliyor,
biraz aydınlanıyordu.

Şehir uzakta değildi,
kalbimin arkasına kurulmuştu.
Sokak lambaları yanmıyor,
rüyalar aydınlatıyordu yolları.

Bir çocuk geçti oradan—
yaşlıydı;
bir cümlenin içinde unutulmuş
yarım bir nefes gibi.