Ayna Şiiri - Mehmet Ayman

Bir aynaya baktım bir de kendime
Tanrım bu solgun yüz yoksa benim mi
Dokundum tenime parmaklarımla
Eskimiş, pörsümüş yaşlı bir deri

Bakışlar ne kadar yorgun ve bitkin
İnsanlığa dair umut kalmamış
Kalmamış gözümde bir nebze ışık
Sönmeye yüz tutmuş bir kandil gibi

Ne kadarda çabuk geçiyor yıllar
Yürüdüm yürüdüm bitmiyor yollar
Bitmiyor dünyanın elemi kahrı
Bir türlü bitmeyen umutlar gibi

Aynalar unutun gördüğünüzü
Bana bir kez daha hatırlatmayın
Farkındayım zaten tüm olanların
Şu yorgun dizlerim bana haberci