Ayna Şiiri - Şayan Mumcu

Bir sabah baktım aynaya,
Ufacık bir bebek…
Işıl ışıl gözleri,
Ağlıyor doğduğu andan beri.
Gel dedim bebek, gel…
Bak aynaya ki,
Gör dünyayı…
Titriyordu yazık,
Üşümüş elleri.
Bu öyle bir dünya ki! ..
Ürktüğü besbelli…
Bir gün, bir öğle vakti
Baktım aynaya…
Güzel mi güzel bir genç,
Sarılmış sımsıkı hayata…
Doğan güneş,yağan yağmur
Esen rüzgarlar gibi….
Gözlerinin içi gülüyor,
Bakışları mutluluk veriyor.
Sanki!
Bir sıçrasa saracak gökyüzünü.
Gün batımı gelmeyecek gibi…
Bir gün, bir akşam vakti
Baktım aynaya….
Biçare, sararıp solmuş
Kırışmış morumsu çizgilerle…
Dedim…Güneş batıyor artık.
Aradım sordum aynaya,
Hani nerde?
Nerde o güzel bebek,
Nerde o gülen yüz,
Nerde o dopdolu gözler…
Hani beklediğim,
Arayıp bulamadığım,
Anlayıp doyamadığım gençlik….
Hani heyecanım, nerde?
Yazık…yazık dedi ayna,
Elimde değil durdurmak,
Bak bitiyor gün.
Görmüyor musun battığını güneşin.
Bu işte dünyan,
Ve…
Bu işte yaşam dediğin senin….
Bilmem, var mıdır?
Geriye kalan…
Aynaya bakacak bir günün.