En kalın duvarını ördü en sonunda
Yoğun bir sis başladı yüreğinin ucunda
Yavaş yavaş kayboluyordu hisler
Sadece gönlünü değil gözünü de örttü sisler
İşte o zaman insan yüzüne bakan bir ayna buldu
Kendine kendince bakmanın kendine faydasını bilmiyor
Bir gülüyor bir ağlıyor
Bazende derin bir sızı kopuyor derinlerden
Sis kaplanmış gözleri son kez doluyor
Aynadaki tek sureti kayboluyor
Asıl hikaye o zaman başladı
Doğmadan önce yaptı son sahuru
Daha yola çıkmadan teslim ruhu
Kaybolan suretini arıyor, ararken kendi kayboluyor
En sonunda farkına varıyor
Anlatmaya başlıyor onu üçüncü şahıs
Ve diyor;
Baktığı ayna onu çok kez ağlattı
Ama o yalnızlığı yalnız onunla aldattı...
Kayıt Tarihi : 15.3.2020 13:25:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Berkay Meriç](https://www.antoloji.com/i/siir/2020/03/15/ayna-19.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!