Ayn, Şın, Kaf... Şiiri - Sinan Yıldırım

Karlı ve soğuk bir kış gecesinden düşüyorum
Bu sensizlik sızlayan satırları.
Otobüs camının buğusuna ismini yazıyorum.
Yüreğime kazıdığım gibi.
Hiç bu kadar yalnızlık solumamıştım
Ciğerlerimden.
Bu kadar sen solurken
Sahi,
Sensizlik solumakta neydi?

Ve bir hattatın yazılmamış öyküsünün
mahremine düşüyorum.
Üç harflik bir hatta dokunuyorum.
Ayn,Şın,Kaf…

Gecenin en kuytusunda mavi bir hülya görüyorum.
İçinde ben ve sensizlik…
Tümcelerim boynu bükük kalıyor.
Ayn,şın,kaf/sızlıktan
Yusuf kuyularından ihtilal türküleri çığırıyor yüreğim.
Sesim toroslarda yankılanıyor.
Gözlerim tuna boyunca seni arıyor.
Ellerim!
Ah ellerim, ellerinsiz sızlıyor.
Sorma yüreğimi,
Yüreğim sahralarda senli seraplar görüyor.

Utangaç mısralarımın
En mavili yerini kanatıyorum.
Nefi’nin şiirinde var olup,
Fuzuli’nin divanında kayboluyorum.
Yusuf’un iffetinden utanıyorum.
Leyla/sız Mecnun’un,
Fatih’siz İstanbul’un,
Kabesiz mekke’nin
Ve serapsız sahranın
Aşk olduğunu düşünüyorum.
Galiba ben aşka aşık oluyorum.

Bin yıldır söylenmemiş türküler besteliyorum belki de…
Belki de;
Soğuk bir kış gününde kanattığım yanımdan terliyorum.
Mısrasızlıktan kurumuş tümcelerimi ıslatıyorum.
Kırağı düşmüş senli yanımla.
Belki de;
Bulutsuz düşmeyen yağmurlar gibi
Sensiz düşüyorum bu utangaç mısraları.
Ey saçlarının kıvrımında kaybolduğum,
Ey şakağımda damar gibi atan sevgili,
Sen ve ben sen/sizlik.
Ben ve sen/sizlik…